De hoofdstad van Sri Lanka is eigenlijk Sri Jayewardenapura Kotte maar wij noemen het meesatal Colombo. Echt een stad waar je niet te lang wilt verblijven. Dus we besluiten al snel om de trein naar Negombo te nemen. Wat een ervaring. We zijn zo onder de indruk dat we geen foto's hebben geschoten. Soms moet dat ook niet en moet je het gewoon beleven. We waren de enige westerlingen en iedereen kwam wel even bij ons kijken en vragen of we nog wat geld over hadden.

In Negombo vonden we nog een mooi Hotel met 159 kamers en nadat wij ingecheckt hebben zijn er nog 156 vrij. We maken snel kennis met de "kamerjongens" en 's avonds praten we in de bar nog met de andere gast. Waar ik vandaan kom. From Holland. "The only place I know in Holland is Boxmeer". Ik werk daar, bij Stork.

"Stork??? I buy machines from Stork. But the screens are much to expensive"!!!! Volgens mij heeft hij de zaakjes goed voor elkaar want zijn vrouw is behalve 20 jaar jonger ook nog veel knapper!!.

We boeken voor een paar dagen een tent in de jungle. Les 1: Laat je rugzak nooit open staan en kijk in je schoenen voor je ze aantrekt. Ik greep in ieder geval in mijn rugzak en voelde wat sprieten. Ik gooi mijn rugzak om en er komt een kruising tussen een 1000-poot en een sprinkhaan uit. Waarschijnlijk niet giftig maar niemand weet het zeker.

We ontmoeten Fernando en hij wil ons wel voor een mooi bedrag een deel van zijn land laten zien. Hij heeft een mooi busje en 1 cassettebandje.: Boney M. Na een week vragen we maar of hij de muziek af kan zetten.

We komen in Nuwara Eliya en ook dit hotel is nagenoeg verlaten. We vragen de kok en de manager of ze zin hebben om een dagje met ons mee te reizen. Tuurlijk. Alfred heeft alleen teenslippers en maat 38. Het is behoorlijk fris. Ik maak hem duidelijk dat als mijn schoenen hem passen hij ze wel mag hebben. Ik heb maat 44, hij trekt ze aan en roept: "they fit perfect".

We rijden een eindje en opeens geeft de motor de geest. Dan maar slepen. De berg af naar de garage. De sleepkabel knapt en we knallen tegen de enige boom die ons scheidt van het 300 meter diepe ravijn. Eind goed- al goed maar onze tour is ineens over. We krijgen een lift van een beter gesitueerde Sri Lankees en nadat we wat truien en jassen af hebben gegeven gaan we terug naar Negombo.

Daar krijgen we het bericht dat we naar huis moeten omdat de toestand van de moeder van Angelina snel achteruit gaat. (ze lijdt aan kanker). Ik bel met de verzekering en alles is snel geregeld. De volgende dag  naar Nederland. De tickets moet ik ophalen op het kantoor van British Airways. Ik mag van de strenge militairen alleen zonder ticket het vliegveld niet op!!!. Ik zie ons vliegtuig vertrekken en probeer een taxi te regelen naar het hotel. Nee, ik wil geen tuk-tuk zonder licht en met een dronken chauffeur want we hadden al meer dan genoeg ongelukken gezien. De dag daarop kunnen we via Malé en Frankfurt naar Amsterdam. Ik moet natuurlijk weer alles uitpakken bij de douane en Angelina laat haar paspoort liggen. Krijg ik midden in de nacht nog een lekke band en komen we net te laat in Millingen aan. Dora is net overleden. Soms zit het mee en soms zit het wel heel erg tegen.