Dan naar Vietnam. We hebben een minibus geboekt. In de Lonely Planet van 1999 stond al dat ze aan de weg aan werk waren. Ik had verwacht dat ze dan in 2003 toch wel iets verder zouden zijn. De zware Caterpillars waren alleen maar bezig om gestrande voertuigen weg te slepen. Ik had tijd te over om de buffels die ons inhaalden te fotograferen.

Als we bij de grens aankomen heeft een of andere beambte net een tax verzonnen. $1 extra. Natuurlijk betalen want als je dat niet doet sta je wel héééél lang te wachten. Het duurt toch al lang want de Amerikaan naast Angelina krijgt haar paspoort i.p.v. de zijne. Het duurt een tijd voor hij het in de gaten heeft. Ze lijken ook erg: de ene is blauw en de ander rood!

Als we in Ho Chi Minh aankomen hebben alle rugzakken dezelfde kleur: het rood van de weg er naartoe. We vinden een leuk guest house en zien ook gelijk hoe druk Vietnam is. We boeken een tochtje over de immense Mekong delta. We zitten samen met 2 Duitse meisjes en een gids midden op het water in het pikkedonker en het begint me toch te onweren. Best spannend.

Vietnam blijkt veruit het goedkoopste land wat we ooit hebben aangedaan. We boeken een bus naar Hanoi. Toch zo'n 2000km. We kunnen op verschillende plaatsen uitstappen en dan aangeven op welke dag we weer verder willen reizen. We krijgen nog een T-shirt en we mogen een paar cd's uitzoeken in het plaatselijke winkeltje. We betalen voor dit alles $20 pp.

De bussen zijn ook niet echt heel nieuw. We zijn net de stad uit als de versnellingsbak het begeeft. We stappen uit en als we een tijdje staan beginnen mijn benen te jeuken: sta ik weer met mijn grote voeten in een mierennest!!!

Vietnam is erg druk en ook de manier waarop ze met dieren omgaan is voor ons niet te bevatten. Maar wij hebben ook wel erg makkelijk praten. Geen wonder dat er  hier veel ziektes uitbreken. De beesten, dood of levend,  zitten/liggen op elkaar. Ik had nog een mooie foto van een gebakken hond maar Angelina heeft hem in 1000 stukken gescheurd.

Gelukkig vinden we ook nog rustige plekjes. Aan het strand van Na Trang b.v. Dan naar een stadje hoger in de bergen: Da Lat. Hier zitten we op de bovenste, 4e verdieping van een guest house als plots de stroom uitvalt. Geen probleem natuurlijk want daar reken je wel op in dit soort landen. Er wordt heel bescheiden op de deur geklopt en er staat een klein meisje met een kaars. Zulke geweldige mensen. Als de lampen een paar uur later weer aangaan is het een enorme herrie buiten. Er staan honderden brommers bij het tankstationnetje.

We komen natuurlijk ook bij de beroemde tunnels van Cu Chi. Niet te geloven. Vooral de vallen die de Vietcong De gids vertelde het verhaal van Kim Phuc, het beroemde napalmmeisje van DE foto. Ze had vorig jaar de man ontmoet die verantwoordelijk was voor het bombardement. Ze had hem vergeven!! Ik zet snel mijn zonnebril op.

We doen nog een paar plaatsen aan en komen na een dag of wat in Hanoi aan. We boeken een tocht naar Ha Long Bay.

Wat hebben we gelachen met Gemma, een echte Engelse met een prachtig dialect en heerlijke Engelse humor.

We gaan met de trein naar Sapa, een van de hoogtepunten van onze reis.

Heu, ons kamermeisje, werkt iedere dag van 06.00 uur tot 22.00 uur maar mag dinsdags en donderdags 's avonds naar Engelse les. Of wij niet een keer mee willen. Natuurlijk. Geweldig. De lerares spreekt zelf ook niet veel Engels dus vraagt ze ons of wij haar taak even willen overnemen. Een prachtige ervaring.

Er lopen in Sapa verschillende minderheden zoals de H'mong. Ideaal voor een portretfotograaf. Ze zijn erg arm en proberen wat spulletjes aan de man te brengen. Dan moet je natuurlijk wat kopen toch?